در نظام آموزش عالی، مدیران دانشگاه‌ها نقش کلیدی در هدایت علمی، فرهنگی و اجرایی نهادهای آموزشی دارند و با این حال، یکی از پدیده‌های نگران‌کننده‌ای که در سال‌های اخیر بیش از پیش در مراغه که دومین شهر استان بوده به چشم می‌خورد، خودداری برخی مدیران دانشگاهی از ارائه گزارش عملکرد و پاسخ‌گویی به افکار عمومی است.
این سکوت، نه از جنس فروتنی مدیریتی، بلکه اغلب ناشی از نبود برنامه‌ریزی علمی، ترس از نقد، و فقدان سازوکارهای شفاف ارزیابی است.
در بسیاری از موارد، طرح‌ها و پروژه‌های اجراشده فاقد پشتوانه پژوهشی بوده و بیشتر رنگ و بوی سفارشی دارند تا علمی و در چنین شرایطی، طبیعی است که مدیران ترجیح دهند عملکرد خود را در هاله‌ای از ابهام نگه دارند و حتی برخی از این مجموعه بطور جزیره ای عمل می نمایند و انگار که در این شهر چنین دانشگاه و مجموعه علمی بوده و یا هست .
فرار از پاسخ‌گویی و بیان گزارش عملکرد ، نه‌تنها اعتماد عمومی را خدشه‌دار می‌کند، بلکه مانع از رشد و تحول واقعی در دانشگاه‌ها می‌شود.
در حالی که دانشگاه باید نماد شفافیت، نقدپذیری و عقلانیت باشد
و توجه نمود که پنهان‌کاری مدیریتی آن را به نهادی بسته و غیرپاسخ‌گو تبدیل می‌کند.
مراغه دارای چندین مرکز علمی آموزشی بوده که بجز دانشگاه مراغه ،بقیه سعی نموده اند فاصله دور خود با رسانه ها که نمایندگان افکار عمومی هستند را همچنان نگهدارند .
اکنون زمان آن رسیده است که با توسعه رهبری علمی، ایجاد سامانه‌های گزارش‌دهی، و آموزش سبک‌های مدیریتی مؤثر، مدیران دانشگاهی را به مسیر شفافیت و مسئولیت‌پذیری بازگردانیم زیرا دانشگاه، خانه اندیشه است؛ و اندیشه در تاریکی رشد نمی‌کند.
🖊️فرزاد غفاریان سالاری
- نویسنده : فرزاد غفاریان سالاری
