در این روز، دشمن با امان‌نامه‌ای به سراغ عباس (ع) آمد؛ اما او با بصیرت و عشق به امام حسین (ع)، آن را رد کرد و گفت: «آیا ما در امان باشیم و فرزند پیامبر در امان نباشد؟» این جمله، تجلی کامل ولایت‌مداری آگاهانه است؛ نه از روی تعصب، بلکه از عمق معرفت.
حضرت عباس (ع) در تاسوعا، با مشک آب به سوی فرات رفت، اما لبان خود را از آب دور نگه داشت؛ زیرا می‌دانست که امام و اهل‌بیت (ع) هنوز تشنه‌اند. این لحظه، نماد ایثار و وفاداری بی‌نظیر است؛ وفاداری‌ای که از جان گذشت، اما از عهد نه.
درسی که تاسوعا به ما می‌دهد این است که:
– وفاداری یعنی ایستادن کنار حق، حتی اگر همه دنیا در برابر تو باشد.
– ولایت‌مداری یعنی اطاعت از امام، نه فقط در حرف، بلکه در عمل، تا آخرین نفس.
– بصیرت یعنی شناخت راه درست، حتی در میان فتنه‌ها و وسوسه‌ها.
تاسوعا، روزی است که عباس (ع) با سکوتش، با مشک پاره‌اش، با دستان بریده‌اش، فریاد زد: اگر حسین هست، من هستم؛ اگر او نباشد، بودن بی‌معناست[
- نویسنده : فرزاد غفاریان سالاری
